Uit het boekje “Tswainachte” een van de meer serieuzere stukjes. “Noa heem”, over meneer Schmitz die met de Kerst in het ziekenhuis ligt en graag naar huis wil……

Noa heem

“Zoeë, dan junt vier ins kiekke wie ’t hü mit üch jeet wa, heer Schmitz. Hat uur jet kanne sjloffe aafjelofe naat?
”Ach zuster, ’t jong. Bin vöal wakker jeweë. Vöal wakker jeweë.”
“Hant de pielle nit jehólpe tjeën de pieng?”
“De pielle? Hant waal jet jehólpe mar iech veul nog alles. Drieëne is lestieg, zuster. Kunt d’r dokter hü kiekke?”
“D’r dokter? Nè nè, deë kunt hü nit, deë is mit zieng famillieë noa d’r sjnei jevare. Dem ziet uur pas werm noa die daag.”
“Ja mar zuster, iech weul jeer wisse of alles jód jejange is. Iech weul ezoeë jeer noa heem.”
“Tja heer Schmitz, dat zal de kómmende daag laider nit joa. Uur móst nog effe hei blieve wa, jemuutlieg bij ós.”
“Dat jeleuf iech jeer, zuster, evvel iech wüer lever heem wie hei.”
“Dat weul iech óch jeer mar vier maache dan mar ’t betste d’rvan wa. Kant uur üch e bis-je drieëne, dan kan iech ins kiekke noa de wond wa, of alles nog jód zitst.”
“Iech zal mie bes doeë zuster. “
“Kóm mar, dan help iech üch mit drieëne. Jef miech mar ünne erm.”
“Auwieë zuster! Auwieë!”
“Iech wees ‘t, heer Schmitz, mar dat mós noen eemoal zieë. Effe noa de wond kiekke en verzörje en dan kant uur werm rui-ieg ligke.”
“Joa is jód zuster. Kunt d’r dokter hü nog kiekke?”
“Nè, heer Schmitz, d’r dokter kunt hü nit. Deë is mit de Wainachte ummer voet.”
“Oh, dan kunt heë nit?”
“Nè, deë kunt nit.”
“Ja wit uur, zuster, iech weul jeer noa heem. De kinger wade óp miech.”
“Joa, joa, dat jeleuf iech. Mar mit de Wainachte zut uur hei bij ós, wa.”
“Heem is ’t sjun mit de tswai meëdsjer mit de Wainachte. Iech han inne sjunne boom, zuster. Inne sjunne jreune koensboom vuur óp ’t dusj-je.”
“Sjun heer Schmitz. Mit lempsjer drin?”
“Óch joa. Lempsjer en böl en inne kiets. Dem han iech al lang, deë kiets. Van d’r pap en de mam krèje. Sjun dink, aod, zoeë wie iech.”
“Dat is besjtimd e sjun beumsje.”
“Wienieë darf iech dan noen noa heem, zuster? Wen d’r dokter jeweë is? Dan?”
“Dat mósse vier nog zieë, heer Schmitz. Tse ieëtsj mós die wond ins tsauw zieë en d’r fieëber mós eraaf.  En dan kiekke vier waal, wa. Hei is nog e paracetamolletje en jet wasser vuur üch en dan kom iech zoeë nog ins noa üch. Jód?”

“Zuster?”
“Wat is ’t heer Schmitz?”
“Kant uur miech flaich effe mie jebis aa-jeëve jevelles, dan veul iech miech e bis-je mieë miensj.”
“Mar zicher heer Schmitz, estebleef wa.”
“Danke zuster. Zuster?”
“Heer Schmitz?”
“Wie sjpieë kunt d’r dokter dan noen noa miech? Iech mós mie Maria heem helpe mit de middaag en iech kom nit jeer tse sjpieë.”
“Heer Schmitz, d’r dokter is voet vuur de Wainachte, deë kunt hü nit, dem zalt uur pas werm zieë noa die daag.”
“Mar wienieë mós iech dan de eëpel sjelle, zuster? ’t Maria sjaft dat nit alling, wit uur, mit de heng jeet dat nit mieë. De eëpel don iech ummer, zuster.”
“Dan zal dis kier inne angere die eëpel mósse doeë wa, dat jeet hü laider nit. Kan nit inne van de kinger dat vuur ing kier doeë?”
“De kinger, zuster? Nè dat zal nit joa, de middag mós veëdieg zieë wen de kinger doa zunt. Die zitse al veëdieg an d’r jroeëse dusj bij d’r Vadder.”
“Kunt ’t Maria hü nit noa ’t sjpetaal, heer Schmitz, dan kant uur mit hem bekalle wie dat mit die eëpel mós?”
“Dat wees iech nit zuster, iech hof dat iech hem hü nog zien, dat wüer sjun.”
“Heer Schmitz, iech jon wieër mit mieng rungde, iech kom sjpieëder nog ins effe bij üch kiekke wa. Wen jet is, doa likt de sjel, dui óp ’t knüpje en vier kómme noa üch, jód?”
“Joa zuster, ’t knüpje en dan komt uur kiekke wa. Zuster, ’t jeet alwerm e bis-je mit de pieng. Danke wa.”
“Sjun heer Schmitz, da bejint dat pielsje doch tse wirke wa. Noen d’r fieëber nog eraaf krieje en dan zut uur flaich al heem vuurdat d’r dokter tseruk is va vakans.”
“Joa zuster, meent uur dat noen? Dan küet iech ’t Maria doch nog helpe mit de eëpel.”
“Zoeë flot zal dat noen óch alwerm nit joa, mar hod üch an de pielle en ós milletsien en dan zut uur zoeë werm óp d’r berg wa.”
“Danke zuster, bis sjpieëder wa. Wen jet is, dan dui iech óp de sjel en dan komt uur. En dan kan iech noa heem……”
“ ’t Kunt allenäu jód, wa, heer Schmitz. ’t Kunt allenäu jód….”
“Dat wees iech zuster. Frölieje Wainachte zuster.”
“Frölieje Wainachte heer Schmitz.”
“Zuster, zaan mar Joeëzef.”
“Allè da, frölieje Wainachte Joeëzef, iech bin ’t Magda.”
“Frölieje Wainachte Magda.”

……….

“Heer Schmitz? Heer Schmitz! Joeëzef…..! Annemie, kóm flot! D’r Heer Schmitz is ’t nit jód woeëde!”
“Iech kom Magda. Wat is los?”
“Joeëzef? Joeëzef, zaan ins jet, Joeëzef, kans te miech hure? Annemie, pak de sjpriets!”
“Iech han ze! Iech zets ’t infuus noen.”
“Joeëzef, vier zunt bij diech en zalle diech helpe wa. Joeëzef? Heë reageert nit.”
“Heë jeet evvel flot hingeroes wa, wie kan dat noen? De operatsiejoeën woar doch jód jelofe.”
“Kóm Joeëzef, noen maach jinne ónzin mit de Wainachte wa. Los diech helpe….. Joeëzef?”
“Magda.”
“Annemie, vier mósse jet doeë……”
“Magda, heë is voet, los ‘m joa, heë is voet.”
“Joeëzef, d’r dokter kunt en dan kans te noa heem, Joeëzef, noa dieng meëdsjer en noa ’t Maria.”
“Magda, ’t hat jinne tswek, ’t woar doch tse vöal vuur ‘m.”
“Annemie….. heë wool zoeë jeer noa heem, eëpel sjelle.”
“Magda, iech dink dat heë al heem is.”